Het was 1996 toen ik de universiteit verliet en klaar was om het werkende leven te beginnen. Zoals iedere student, was ik voorbereid op het “echte” leven. Je voelt het sarcasme van deze uitspraak, want ik wist absoluut niet wat het was om een carrière te beginnen. Een baan vinden, je best doen, uitblinken, snelle stappen maken, nog harder je best doen, overstappen naar een betere baan of functie, je best doen, lange dagen maken, uitblinken, stappen maken, kansen pakken en steeds hogerop komen.

Van junior naar medior, van medior naar senior, van senior naar partner, van partner naar managing partner. Of zoals je zal herkennen van voetveeg naar manager of zelfs baas.

Maar . . .

Wie gaat er dan over mijn leven? Wie bepaalt wat ik iedere dag moet doen? Wat is het doel?

Antwoord: status, geld, autonomie …

Wacht even. Even terugspoelen. Waarom deed ik dit allemaal ook alweer?

Ja, geld is belangrijk in onze wereld. Daar ontkom je niet aan. En ja, autonomie, dat is toch wel een heel fijn gevoel, maar was ik dat wel echt, autonoom? En status, tsja het is maar wat je belangrijk vindt in het leven. Een visitekaartje van een respectabel bedrijf met je functie erop en al je titels. En wat zegt dat over wat je dan werkelijk weet, wie je dan werkelijk bent?

Niks!

Dus ik startte mijn eigen bedrijf en ging alles anders doen. Yeah right!

THE DOWNFALL

We zijn allemaal een product van onze opvoeding.

Tot je zevende levensjaar neem je alles wat je verteld wordt voor waar aan. Dit betekent, dat wat we van onze ouders en onze directe omgeving leren, als dogma’s in ons brein geplant worden. Laat ik voorop stellen dat de meeste ouders het goed met hun kinderen voor hebben en nooit bewust hun normen en waarden op deze manier wilden opdringen.

Sterker nog, de meeste ouders hebben nog iets goed te maken vanuit hun eigen jeugd en zullen ons nooit, maar dan ook nooit hetzelfde aandoen wat hen is aangedaan, nooit. Maar het gebeurde toch. Wellicht niet zoals zij het hebben ervaren, maar de nieuwe versie van hoe zij dachten dat het wel goed was.

Normen en waarden dus. Ik heb er een paar meegekregen, die bij jou ook ergens bekend kunnen voorkomen.

• Je moet altijd (harder) je best doen.
• Ben succesvol.
• Geloof in andermans waarheid.
• Vriendelijkheid brengt je ver.
• Eet gezond.
• Sticht een gezin.
• Wees trouw.
• Ben gelukkig.

Ik deed mijn best, was succesvol, geloofde andere mensen en was (bijna) altijd vriendelijk. Ik at niet altijd gezond. Ik was wel altijd trouw aan mijn partner, werkgever en vrienden. En toch was ik niet gelukkig.

Ik wilde een gezin stichten. En dat lukte niet. Ik ben onvruchtbaar. Echt? Ja echt! De onnoemelijke testen en ingrepen logen niet. Ik was het probleem …

Slechts één van de vele normen en waarden die mij was bijgebracht kon ik niet invullen. En al het andere leek in het niets te verdwijnen. Hoe kon ik ooit nog gelukkig worden?

Weet je wat, ik leg me er gewoon niet bij neer. Ik ga gewoon van dokter, naar arts, in Nederland en in het buitenland. Ik moet gewoon harder mijn best doen. Geloven dat er nog altijd een mogelijkheid is om ook daarin succesvol te zijn. Dus ik stapte op de trein. En op ieder station weigerde ik om uit te stappen. De trein denderde voort en ik moest er op blijven zitten. Tot het eindstation bereikt was. Een duidelijk oorzaak van mijn onvruchtbaarheid, die niet en ook nooit opgelost zou kunnen worden. Shit!

Ik was 31. Het zou tot mijn 51e duren tot ik begreep hoe dit een deel van mijn leven heeft beheerst en leerde hoe ik ermee om kon gaan . . .

EIGEN BEDRIJF

Net voordat ik 32 werd startte ik mijn eigen bedrijf. Een eenmanszaak. Die twee jaar later uitgroeide tot een heuse BV. Niet veel later waren er partners, werknemers, een bedrijfspand, computers, auto’s en schulden. Gelukkig waren er ook klanten, want ik had een nichemarkt aangeboord zonder enige concurrentie en met voldoende vraag in de markt.

Was dit dan autonomie, succes, geluk?

Je weet het antwoord al, toch. Nee, natuurlijk niet. De vrijheid die ik had in mijn eenmanszaak, het gevoel dat ik zelf kon bepalen of ik tijd had voor een afspraak of wanneer iets klaar moest zijn, was in de BV alweer totaal verdwenen. Sterker nog ik kreeg de verantwoordelijkheid om te zorgen dat anderen genoeg werk hadden, leuke dingen konden doen, van mij mochten leren en lol hadden. En ik? Ik deed het gewoon. Trouw aan het pad dat ik op was gegaan. De trots dat ik een eigen onderneming had, die succesvol was droeg bij aan mijn geluksgevoel. Want: status, genoeg geld, en eh autonomie.

Geluk

Ben je gelukkig als je geluk hebt?

Geluk is geen toeval!

Ik was in de gelukkige omstandigheid om in de gekke gezondheidsmarkt een niche te ontdekken en daar mijn kennis en kunde op los te kunnen laten. Sterker nog ik werd er goed in en naarmate de ervaring groeide, werd ik er steeds beter in. Dit was geen toeval, want ik stopte er veel tijd in. Dacht er veel over na, deed mijn eigen onderzoeken en creëerde een verfrissende visie op de ontwikkeling van de zorg.

PRIVE

Ondertussen woonde ik in een prachtig huis met alles wat je maar zou kunnen wensen. Op een plek die nog net niet helemaal midden in het bos lag, maar het scheelde niet veel.

Twee heerlijke honden, mijn beste vrienden! Want mijn liefdesleven was al enige tijd geminimaliseerd . . .

De prijs van succes?

Laat ik het zo zeggen, toeval bestaat niet.

Vrienden zag ik niet veel meer privé, alleen op borrels en partijen, wat zelden leidde tot diepgaande gesprekken. Ook had ik voor mijn gevoel weinig tijd om leuke dingen te doen.

Privé en werk waren nauw verbonden, want ik kon deze levensstijl alleen volhouden door heel hard te blijven werken en inkomen te garanderen.

Totdat ik ging fietsen.

DE OMMEKEER

Twee duidelijke punten op de tijdlijn van mijn leven kondigde de ommekeer aan van het leven dat ik tot dan toe leidde.

De eerste was de financiële of bankencrisis van 2009. Deze noodzaakte mij om afscheid te nemen van alle medewerkers van het bedrijf.

De tweede, en belangrijkste, was mijn gevonden passie voor het fietsen. Ik leefde volledig op van een tocht op de racefiets, maar nog meer van een uitputtende rit op de mountainbike. Tijdens de vele ritten begon ik eerst te genieten van de eindeloze stilte en leegte. Vervolgens kreeg ik mijn creatieve gedachten terug tijdens het fietsen. En tegelijkertijd kon ik nadenken over het leven dat ik leidde en hoe ik het eigenlijk anders zou willen.

De wens is de vader van de gedachte …

Het heerlijke gevoel van fietsen mondde uit in deelname aan extreme mountainbike marathons en later in kwart en halve triatlons. Ja lopen en zwemmen ben ik er ook bij gaan doen. Want ik voelde me vrij als ik buiten was. Lopend, fietsend, zwemmend, mij maakte het niet uit, zolang ik maar de rust van de natuur om mij heen voelde.

Daar buiten werd het zaadje geplant voor een ander leven.

Het heeft nog even geduurd, maar het moment was uiteindelijk daar, dat er knopen doorgehakt werden. Een relatie beëindigd en rust werd teruggevonden.

Aan mijn beste vriend kon ik uiteindelijk oprecht vertellen, “dat ik mijn eigen hart weer hoorde kloppen”. Het was lang, heel lang geleden, dat ik die ervaring had.

HET HEDEN

Ik zou nooit op dit punt zijn gekomen, als ik niet ongelofelijke hoogte en dieptepunten zou hebben meegemaakt. Als ik niet de meest bijzondere liefde van mijn leven had ontmoet op mijn 49e. Als ik niet de meest fantastische moeder had, die ik nog steeds heb. En als ik niet het lef had gehad om mezelf in de spiegel aan te kijken op het moment, dat ik het eigenlijk wel genoeg vond allemaal …

Mijn leven staat nu in het teken van mijzelf. Ik zorg goed voor mijn lichaam en geest door vaak gezond te eten, voldoende en goed te slapen, mezelf toe te staan om rust te nemen en niks te doen en te sporten. Op mijn 49-ste heb ik leren (golf)surfen.

Surfen is niet zo gemakkelijk als het lijkt. Frustratie speelden mij soms parten. Maar ik was gemotiveerd om het te leren, want mijn geliefde is een surfster. En ik kreeg er zoveel voor terug. Surfen geeft me rust en sport in één. Het gaf me levensinzichten, zoals:

• iedere golf is anders, jij kiest de juiste golf voor jou.
• om jezelf lachen als het mis gaat is de mooiste manier van leren.
• en de belangrijkste: De beste surfer is degene die het meeste lol heeft!

Om fit te blijven wanneer ik niet in de zee lig, heb ik mezelf tot doel gesteld om op mijn 55e voor het eerst een marathon te gaan lopen, maar dan wel als afsluitend deel van een hele triatlon. Ik heb besloten mijzelf lief te hebben, zodat ik er vol liefde voor mijn partner en mijn dierbaren kan zijn. En ik heb al mijn levenservaring, opgedane kennis en kunde gebundeld in mijn coaching om met jou te kunnen delen, want dat is wat ik het allerliefste doe.

Dat is waar ik Energie van krijg!